სახანძრო მანქანა ПМГ-1, 1932 წელი » Borbonchia - ცეცხლთან მებრძოლები
                                რეკლამა

საიტი შექმნილია მეხანძრეების მიერ, მეხანძრეებზე და მეხანძრეებისათვის. არამარტო მათზე და მათთვის.

» » სახანძრო მანქანა ПМГ-1, 1932 წელი

სახანძრო მანქანა ПМГ-1, 1932 წელი

თუნდაც ტექნოლოგიის ისტორიის თაყვანისმცემლებს შორის, ბევრი ვერ უპასუხებს, რას ნიშნავს ეს აბრევიატურა. მე ასევე ვკითხე მათ, ვინც, როგორც ჩანს, უნდა იცოდეს ეს - მეხანძრეებს. ისინი ძნელად იხსენებდნენ და მაშინაც კი, ყველაფერს ვერა. ამავდროულად, ПМГ-1 არის პირველი სახანძრო მანქანაა, რომელიც დამზადებულია სატვირთო გაზ- AA-ს შასეზე. მისი მომზადება დაიწყო 70 წლის წინ, ერთდროულად ორ ქარხანაში: მოსკოვში - მიუსკის მექანიკურში, პეტერბურგში - "პრომეთეზე". მაგრამ სანამ ეს მოხდა, იყო ბევრი აღსანიშნავი მოვლენა ...
AMO-F-15- ის შასეზე სახანძრო ავტომანქანების გამოშვება 1926 წლის მარტში ლენინგრადში დაიწყო. ცოტა ხნის შემდეგ, იგივე ავტომობილების გამოშვება მოსკოვის ქარხანაში დაიწყეს, რომელსაც ხშირად უწოდებდნენ მიუსსკის. ქვეყნის საჭიროება სატვირთო მანქანებისთვის უზარმაზარი იყო და თითოეული AMO გამოყოფილი იყო მეხანძრეებისთვის. გამოშვების პირველი წლის განმავლობაში 26 სახანძრო გაკეთდა, შემდეგში 90, 1928 წელს - 323, საჭირო იყო მეტი . როგორ ეძებდნენ გამოსავალს „სახანძრო“ ჩიხიდან?
1929 წელს საბჭოთა მთავრობამ დაამტკიცა მშენებლობის გეგმა ნიჟნი ნოვგოროდის საავტომობილო ქარხანაში (НАЗ), ყოველწლიურად 100,000 მანქანის გამოშვებისთვის. გარდა ამისა, დაგეგმილი იყო დედაქალაქის ავტოგასამართი სადგურის მოდერნიზაცია, რათა გაიზარდოს სატვირთო ავტომობილების წარმოება წელიწადში 25 ათასამდე. ასეთი შედეგების მიღწევა უზრუნველყოფდა სახანძრო მანქანების საჭირო რაოდენობით გამოშვებას. სპეციალისტები, რომლებიც ამ პრობლემების წარმატებულ გადაწყვეტას ეყრდნობოდნენ, არ დაკარგავენ დროს და კარგად ემზადებოდნენ მოახლებული მსხვილსსერიიიანი წარმოებისთვის სახანძრო ავტოტექნიკისა.
სახანძრო მანქანა ПМГ-1, 1932 წელი

სამუშაო ორი ძირითადი მიმართულებით მიმდინარეობდა. პირველს შეიძლება ვუწოდოთ ინტელექტუალური ქარიშხალი სახანძრო მანქანათმშნებლობისა, ხოლო მეორე - კონსტრუქციების შემუშავება სახანძრო მანქანებისთის უფრო მეტად მნიშვნელოვანი აგრეგატების. 1925 წლიდან ტარდებოდა ხანძარქრობის სპეციალისტების ყრილობა. მათზე მიმდინარეობდა განხილვა იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა უზრუნველყოს ქვეყნის მოთხოვნები სახანძრო ავტომობილებზე . ყველაზე ხშირად პრობლემის გადაწყვეტის შემდეგ სამ მეთოდს განიხილავდნენ: მანქანების ყიდვა საზღვარგარეთ, მათი დამზადება სამამულო შასეზე, გააფუჭებული სატვირთოების სახანძროდ გადაკეთება, რომლებიც უვარგისი იყო შემდგომში პირდაპირი დანიშნულებსამებრ გამოყენებისთვის.
სავალუტო სახსრების გამოყოფა სახანძრო მანქანების იმპორტისთვის განუხრელად მცირდებოდა და 1927 წელს სრულიად შეწყდა. პირველი ავტომობილის ლოდინი ჯერ კიდევ არ აშენებული НАЗ-ისგან უპატიებელი უმოქმედობა იყო. ამიტომ გადაწყვიტეს აღედგინათ დამუშავებული რესურსი სატვირთოებისა და აღეჭურვათ ის სახანძრო აღჭურვულობით. ასეთ მანქანებს უშვებდა 1924 წლიდან ლენინგრადის ჰიდრომექანიკური ქარხანა და დედაქალაქური მიუსსკი. ამ ქარხანაშივე უდრეკად შრომობდნენ ხანძრის ქრობისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი აგრეგატის - წყლის ტუმბოს შესაქმნელად.
კონსტრუქტორების არჩევანი არ ყოფილა მდიდარი: მბრუნავი, და ცენტრიფუგა. პირველში ბრუნავს მჭიდროდ დამონტაჟებული წყვილი. ასეთი ტუმბო არ საჭიროებს რაიმე წინასწარ მომზადებას გაშვებისთვის და შეუძლია ამოტუმბოს წყალი 7 მ სიღრმიდან. ისინი დამონტაჟებული იყო სახანძრო მანქანებზე შასით AMO-F-15. მაგრამ მისი უკუნაჩვენება იყო ჭუჭყი, ხოლო რუსულ რეალობაში ხანძრებზე ხშირად უწევდათ გაუწმინდავი წყლის ამოტუმბვა, რაც AMO-ს მუშაობის ეფექტურობას ამცირებდა და ბოლოს 20-იან წლებში ეჭვქვეშ დააყენეს ამ მანქანების სარგებლიანობა სოფლად მუშაობისთვის და ასევე ქალაქში აალების კერასთან წყლის გამტარის არ არსებობის შემთხვევაში. ალტერნატივა ცენტრიდანული ტუმბო გახდა. მას ჰქონდა ერთადერთი მინუსი - გაშვებისთვის საჭირორიდანულისა“ გააკეთეს ჯერ კიდევ 1925 წელს. მეხანძრეებს უფრო მოწონდათ ორპალატიანი ტუმბო (ერთკამერიანი არაეფექტური აღმოჩნდა, და სამპალატიანი - ძალიან რთული). სიახლის ტესტირებამ გამამხნევებელი შედეგები მისცათ. ამდენად, ორმაგი პალატის სატუმბი უზრუნველყოფდა წყლის მოპოვებას 8 მ სიღრმეზე, ჭავლის სიშორე - 50 მეტრი, სიმაღლე - 40 მ, ხოლო მიწოდება 1200 ლ / წთ. სპეციალისტებს ეს მაჩვენებლები ხელსაყრელად მიაჩნდათ.
რაში ხედავდნენ ისინი სიახლის უპირატესობა? ცენტრიდანული ტუმბო შეიწოვდა დაბინძურებულ წყალს ქვიშით და პატარა ნივთებით; მუშაობდა თანმიმდევრულად სხვა ტუმბოსთან ერთად. ახალი ტუმბოებით
იგეგმებოდა სახანძრო მანქანების აღჭურვა, რომლებიც დამზადებული იყო შასეზე Я-7, АМО-4, «Форд-АА». უკანასკნელი განსაკუთრებით ხიბლავდა სპეციალისტებს. საქმე ისაა, რომ სატვირთოების ძირითადი მიმწოდებელი (დაახლოებით 80%) უნდა ყოფილიყო НАЗ, სადაც გაითავისეს ამერიკული ავტომობილების «Форд-АА» წარმოება მარკით ГАЗ -AA. ასე რომ, ფორდის საფუძველზე დაფუძნებული სახანძრო ძრავის დიზაინის ტესტირებამ, ფაქტობრივად, მოამზადა უმტკივნეულო გადასვლა სამამულო საბაზო მოდელზე. და აი 1932 წლის ბოლოს ეს აღთქმული მომენტი დადგა. პირველი მთლიანად სამამულო სახანძრი მანქანა ГАЗ -AA- ის შასის საფუძველზე გამოუშვეს ბრენდით ПМГ-1. განვიხილოთ მისი მოწყობილობა.
პირველ რიგში, მისგან წარმოქმნეს კარდანული ლილვი და მძღოლის სავარძელი. გადაცემათა კოლოფის უკან აყენებდნენ გადანაწილებელს, ხოლო მანქანის უკან - ცენტრიდანულ ტუმბოს D-20. ქვედა გამომავალი კუდს აერთებდნენ კარდანული ლილვით მთავარ გადამცემთან, ხლო ზედას - ტუმბოსთან. შასეზე აყენებდნენ ხის ნაგებობას სახანძრო ბრიგადისთვის გვერდითა სავარძლებით. მასზე დებდნენ ავზს წყლით ხანძარზე პირველადი დახმარეის გასაწევად. გვერდზე სავარძლებზე ზურგზე ამაგრებდნენ კატუშკებს გადმოსაშვები სახელოებით. ზემოთ ამაგრებდნენ სამმუხლა გადასატან კიბეს, სახელოებს, სათადარიგო ბორბალს და რეზინის საჭავლეებს, ნაგებობის შიგნით სტენდერს და ფარანს „ღამურა“, ხოლო მის ყუთებში - სხვადასხვა ხანძარსაწინააღმდეგო კუთვნილებას (სამკაპი, ბადეები და სხვა) და ინსტრუმენტებს. წინა ფარებზე მაგრდებოდა ქაფის გენერატორი, რომელზეც ამაგრებდნენ დიდი კატუშკას გადმოსაშვები სახელოებით. ხანძარზე წყლის მიწოდებისას მაქნანის სასმართავად ნაგებობის შიგნით ათავსებდნენ შესაბამის, წიაგებს, ხოლო უკანა ნაწულში ამაგრებდნენ მართვის სახელურებს.
ხანძრის კერაზე მისვლისას, 8 ადამიანისგან შემდგარი ბრიგადა პირველ რიგში გამოაცლიდა უკანა კატუშკას, რომელიც კეტავდა წვდომას ტუმბოს სამართავ ნაკრებზე, თუ ადგილზე წყალი არ აღმოჩნდებოდა, მაშინ, როგორც კი გადმოუშვებდნენ გადმოსაშვებ სახელოებს, მძღოლი რთავდა მის მიწოდებას პირველადი დახმარების ავზიდან, ხოლო აუცილებლობის შემთხვევაში ცეცხლში მიეწოდებოდა ქაფი ქაფის გენერატორიდან.
თუ წყლის წყარო არსებობდა, ტუმბოს შემავალ შტუცერს აერთებდნენ ჰიდრანტთან სახელოებით, ან ამ უკანასკნელს მის ბოლოზე შემოხვეული ბადით უშვებდნენ წყალსაცავაში და უშვებდნენ ტუმბოს ჩართული ვაკუუმ აპარატით, რომელსაც თიშავდნენ, დარწმუნებულები, რომ წყალი შედიოდა სახელოებში. შემდეგში მძღოლი აკვირდებოდა ტუმბოს მუშაობას, მეჭავლეები ავდიდნენ წყალს ცეცხლში, ხოლო დანარჩენები სიტუაციის შესაბამისად, ეხმარებოდნენ მათ, იყენებდნენ კიბეებს სახანძრო ინსტრუმენტებს (კონკრეტულ შემთვევებში ყველაფერი შეიძლება უფრო რთულად ყოფილიყო).
სახანძრო მანქანა ПМГ-1, 1932 წელი

მანქანა ПМГ-1 მაშინვე მოეწონათ მეხანძრეებს მოძრაობის სისწრაფის და სვლის სირბილის გამო, აუცილებელი ინსტრუმენტებით აღჭურვილობის, სიმარტივის გამო. ბრიგადა მალე მიდიოდა ხანძრის ადგილას და მაშინვე ერთვებოდა მასთან ბრძოლაში. ხდებოდა, რომ საქმე პირველადი დახმარეით თავდებოდა, მაგრამ იყო უფრო ხშირად შემთხვევები როცა ხანძრის ჩაქრობა დიდ ძალისხმევას და სიმამაცეს მოითხოვდა.
აი რას იგონებდა ПМГ-1-ის შესახებ მძღოლი-ვეტერანი ი. მ. ხარიტონოვი:
„მთელი ცხოვრება მძღოლი ვიყავი და ომის დროს აღმოვჩნდი სახანძრო ავტომობლის АМО-Ф-15-ის საჭესთან. 1941 წელს შემოდგომაზე ჩემი მანქანა გაფუჭდა , და მე დროებით გადამსვეს ПМГ-1-ზე. მაშინვე ვიგრძენი განსხვავება უკეთესისკენ. ერთხელ განგაშისას მიბრძანეს სწრაფად მევლო ძველ მოედანზე, სადაც ბომბი დაეცა პარტიის შენობას და ხანძარი წარმოიშვა. სახანძრო ბრიგადასთან ერთად 70 კმ /სთ სიჩქარით მივქროდი. და მარეგულირებლებმა გაიგეს რა სახანძრო ზარების რეკვა მაშინვე მხარი დაგვიჭირეს, . მივვარდი პოლიტექნიკურ მუზეუმთან და გავოცდი: ფანჯრის ჩარჩოების ნახევარი აფეთქების ტალღას გამოენგრია. მანქანა მითითებულ ადგილას დავაყენე, ორიოდ წუთში ჩავურთეთ ჰიდრანტს და ორი ჭავლი მივმართეთ აალებულ შენობაში. ჩემი მანქანა საათივით მუშაობდა, ხოლო გვერდზე АМО გაფუჭდა და ზისსსაც რაღაც მოუვიდა. მთელი ღამე ხანძარს ვაქრობდით, სხვადასხვა ადგილას გადავდიოდით და მხოლოდ გამთენიისას შეგვცვალეს. ხანძრის ქრობის ხელმძღვანელმა ხელი გამომიწოდა და შემაქო. უკან უკვე არ ვჩქარობდით ისე მივდიოდით, ჩვენ ხომ დავიღალეთ. მეშინოდა, რომ ვინმეს არ დაძინებოდა და მანქანიდან არ ჩამოვარდნილიყო“.
გავიდა წლები, ПМГ-1- ების დიდი ნაწილი ჩამოწერეს, მაგრამ სადღაც ისინი ისევ გვხვდება. მაგალითად, 29-ე სახანძრო ნაწილში მოსკოვის ახლოს მდეაბრე ქალაქის ბალაშიხის, ფრთილად იცავენ მთელ ანგარს ძველი სამამულო სახანძრო მანქანებისა. ყველაზე ძველი მათგან ПМГ-1-ია. ის აღადგინეს და სვლაზე დააყენეს ნაწილის მექანიკოსებმა. აი რა მითხრა მე უფროსმა მძღოლმა ნ.პ. საბლინმა: «ПМГ-1 ეს ჩვენი ყველაზე საყვარელი მანქანაა. ჩვენ მას ვუფრთხილდებით და იშვიათად ვაჩვენებთ რეტროავტოტექნიკის გამოფენებზე“.
მეც გავიზიარე მისი სიამაყე და ვუთხარი: ქვეყნის საავტომობილო მუზეუმებში ასეთი მანქანა ჯერ არ არის. იქნება კი?
Техника молодежи, № 4/2002


წყარო:fire-truck.ru
1427
    

კომენტარები -
0

ინფორმაცია

მომხმარებლის ჯგუფში სტუმარი, არ შეგიძლიათ დატოვოთ კომენტარი.